تبادل لینک هوشمند 
گاهي اوقات چنان در گير خويش تنم كه گويي تنها ترين انسان روي زمين منم
با همه بيگانه مي شوم همچون انسان الكني مي شوم كه نه صدايي مي شنود
و نه توان سخن گفتن دارد
درونم غوغاييست به مانند آتشفشان خاموشيم كه از فوران احساساتم قاصرم
نمي دانم كيستم به كجا مي روم و چه مي خواهم
من با خودم نيز بيگانه ام
چرا اين نقاب صبوري را بر نمي دارم
چرا نمي توانم شعله ور شوم بسوزم و بسوزانم
و آرام گيرم
بغضهاي ناگفته ام گلويم را مي فشارد و مرا هر لحظه به انفجار درونم نزديك تر مي كند
بغض مي كنم ولي نمي گريم
اخم مي كنم نگاهم مات مي ماند به دوردستها
اشكهايم جاري مي شود و گونه هايم خيس
ولي ....
باز هم فقط نگاه مي كنم
همين.
"دلنوشته"
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
لطفا از دیگر مطالب نیز دیدن فرمایید
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: